اعتیاد به بازیهای کامپیوتری، الگویی از رفتارهای مربوط به بازی کردن (شامل بازیهای آنلاین و آفلاین) است، که فرد در کنترل آن مشکل دارد و علی رغم پیامدهای منفی آن در زندگیش، نمی‌تواند از شدت آن بکاهد. هنوز متخصصان بر سر این موضوع که آیا بازی کردن افراطی و مشکل‌زا، همانند اعتیاد به مواد و الکل، اعتیاد محسوب می‌شود یا نه، به توافق نرسیده‌اند. اما اخیرا، بازی کردن بیمارگونه توسط سازمان بهداشت جهانی، به صورت رسمی، به عنوان یک اختلال روانی شناخته شده است و در ویرایش ۱۱ طبقه بندی بین المللی بیماریها ICD-11 قرار داده شده است. مطابق این راهنما، اختلال بازی کردن با “اختلال در کنترل” مشخص می‌شود، که موجب می‌شود که بازی کردن به اولویت فرد در برابر بقیه علایق و فعالیت‌ها تبدیل شود. بازی کردن علی رغم “اختلال چشمگیر” در حوزه های زندگی فرد، از جمله روابط شخصی، مدرسه یا کار همچنان ادامه پیدا می‌کند.
در میان شاخص‌های احتمالی برای چنین اختلالی، نشانه های ترک، مانند تحریک پذیری و غمگینی وقتی که بازی کردن متوقف می‌شود؛ تحمل، یا نیاز فزاینده به بازی کردن؛ دروغ گفتن درباره میزان بازی کردن؛ و تلاش ناموفق در کنترل بازی کردن، وجود دارد.
چه موقعی بازی کردن به یک مشکل سلامت روان تبدیل می‌شود؟
بازی کامپیوتری می‌تواند، فواید اجتماعی و تفریحی داشته باشد و اغلب افرادی که بازی می‌کنند، مشکل بالینی‌ای در این زمینه نخواهند داشت. آن نوع رفتارهای مربوط به بازی کردن که مورد توجه متخصصین سلامت روان است، شامل بازی کردن برای مدت طولانی و به دفعات زیاد است که باعث می‌شود عملکرد فرد در خارج از بازی مختل شود و روابط صمیمی فرد صدمه ببیند یا با اهداف شغلی یا تحصیلی فرد تداخل پیدا کند.
علاقه به بازی کامپیوتری و پرداختن به آن حتی به صورت گسترده، اگر زندگی فرد را مختل نکند، اعتیاد محسوب نمی‌شود. طبق توصیه ICD-11، بازی کردنی که کنترلش دشوار باشد و بقیه جنبه‌های زندگی فرد را تحت شعاع قرار دهد باید به طور معمول، برای مدت یک سال یا بیشتر ادامه داشته باشد، تا تشخیص اختلال داده شود. از آنجا که تعاریف متفاوتی برای اختلال‌های بازی کردن وجود دارد، تخمین دقیقی از شیوع این اختلال نداریم. اما سازمان بهداشت جهانی، تاکید کرده است که درصد بسیار کمی از افرادی که بازیهای کامپیوتری می‌کنند، دچار این اختلال هستند.
منبع:
Psychology today