تلاش برای اتصال و در عین حال حفظ فردیت می تواند برای زوج ها سردرگم کننده باشد؛ و باید توجه داشت در حالیکه سطح فردیت یافتگی هر یک از زوجین ظرفیت وی برای دستیابی به صمیمیت و روابط متقابل را تعیین می کند، ممکن است سطح فردیت یافتگی آنان با هم متفاوت باشد.
در رابطه زوجی می توان دو شکل از فردیت یافتگی را تعریف کرد، شکل درون روانی که توانایی تمایزگذاری میان عملکرد هیجانی و عقلانی و نیز میزانی که هر فرد تصمیم میگیرد از کدام نوع عملکرد برای تنظیم رفتار خود در هر موقعیت بهره ببرد را دربرمیگیرد. شکل بین فردی نیز توانایی فرد برای مدیریت و تعادل یابی میان تفرد (جدایی) و یکپارچگی (اتصال) را شامل می شود. هر چقدر فردیت یافتگی قوی تر باشد فرد بهتر می تواند در طی تعامل های تنش زا موضع “من (I)” و مضمون خویشتن خود را حفظ کرده و آرام بماند، حل مساله کند و در پی سازش باشد. افراد با فردیت یافتگی بالا در تعاملات خود هم در نزدیکی و صمیمیت و هم در خودمختاری توانمندتر و انعطاف پذیرتر هستند. در مقابل، افرادی که فردیت یافتگی کمتری دارند مغلوب هیجانات می شوند و در پاسخ به استرس و تنش یا دچار انفصال هیجانی شده یا با دیگران آمیخته می شوند. آن دسته از افراد که به تنش در رابطه با انفصال هیجانی پاسخ می دهند تمایل به کناره گیری و فاصله گرفتن از دیگران دارند. افرادی که به استرس با آمیختگی با دیگران پاسخ می دهند خواهان نزدیکی بود و در صورت وجود جدایی مضطرب و پریشان می شوند. هر دو الگو در طول زمان منجر به ناکامی و نارضایتی در رابطه زناشویی خواهد شد.
همچنین، سطوح متفاوت فردیت یافتگی در طولانی مدت می تواند برای زوجین دردسر ساز باشد. در نظر بگیرید بعد از مدت ها شناخت از یکدیگر، تغییر یکی از زوجین به دلیل فرایند فردیت یافتگی می تواند برای دیگری تنش زا باشد. اینجاست که بسیاری از روابط از هم می پاشند، زیرا اکثر افراد نمی توانند در طی تغییر با هم رشد کنند و از تغییر یکدیگر محافظت نمایند. ممکن است هر یک از زوجین در درک اینکه میان او و همسرش فاصله زیادی وجود دارد شکست بخورد و اینجاست که وقتی همسر وی شروع به تغییر می کند تا به کسی که می خواهد تبدیل شود رابطه دچار فروپاشی می شود.